در باب حکمت زندگی

PacificOcean

شوپنهاور در این کتاب در مورد زندگی، در مورد ارتباط با دیگران و حتی ارتباط با خودمان می پردازد. این کتاب در 6 فصل دسته بندی شده است: 1)تقسیم بندی موضوع 2)درباره آنچه هستیم 3)درباره آنچه داریم 4)درباره آنچه می نماییم 5)اندرزها و اصول راهنمای عمل 6)درباره تفوت های سنین گوناگون
شوپنهاور بر خلاف فیسوفان بزرگ همعصر خود، نماینده ی فکری جبهه اجتماعی خاصی نبوده، به اصالت فرد اعتقاد داشته و به جنبش های اجتماعی عصر خود بی اعتنا بوده است. شوپنهاور امکان سعادت انسان را به صراحت نفی می کند و به اعتقاد او این دنیا محنتکده ای است که در آن شر بر خیر غلبه دارد.
شوپنهاور سرنوشت بشر را در 3 فصل: 1)آنچه هستیم 2)آنچه داریم 3)آنچه می نماییم شرح می دهد. بر اساس کتاب هر چه در جهان است دارای دو وجه عینی(واقعیت) و وجه ذهنی است و در واقع سعادت در ذهن معنی می گیرد.با توجه به گفته ی شوپنهاور در کتاب چیزی که در جهان واقعیت دارد رنج است و وی رسیدن به سعادت را در رهایی و فرار از رنج ها می داند. شوپنهاور انسان سعادتمند را کسی می داند که همواره از رنج ها دوری می کند. در بیشتر کتاب البته با اینکه شوپنهاور با کنار گذاشتن عقاید و اصل فلسفه خود این کتاب را نوشته ولی باز در قسمت هایی از کتاب می توان اشاره ی وی به اصالت فردی یا فردیت گرایی را احساس کرد.به طوریکه در کتاب هم اشاره شده سعادت در ذات انسان هاست و به همین دلیل هم شوپنهاور امکان رسیدن به سعادت را نفی می کند. او معتقد است که زندگی ما حاصل سلسله اتفاقات و به نوعی سرنوشت از پیش تعیین شده در کنار تمصمیمات ماست که هر دو بر یگدیگر تأثی می گذارند. و نمونه ی این اندیشه ی ایشان را می توان در این جمله از کتاب دریافت که می گوید:«زندگی مانند بازی شطرنج است: ما نقشه ای می ریزیم، اما اجرای آن مشروط به حرکت هایی است که رقیب به دلخواه می کند. این رقیب در زندگی، سرنوشت است.»
نکته ای دیگر که می توان از فلسفه ی شوپنهاور درک کرد، معاشرت است که به شدت با آن مشکل دارد. و هر که را که انزوا طلب تر باشد انسان کامل تری می داند. فقط در تنهایی است که انسان با اصل روبرو است. در بخش آخر کتاب نیز در مورد تفاوت های بین کودکی،جوانی و پیری را بیان می کند. شوپنهاور اعتقاد دارد که ما در دورن کودکی و جوانی با جنبه ی نمود(ظاهری)جهان روبرو می شویم و با ورود به دوران سالمندی بیشتر با جنبه ی «بودن»یعنی واقعیت و حقیقت جهان که سراسر تاریک و سیاهی است روبرو می شویم.بنظرم می توان فصل آخر کتاب را در این متن خلاصه کرد: «تفاوت اساسی میان جوانی و پیری این است که در جوانی زندگی را پیش رو داریم و در پیری مرگ را، یعنی جوان گذشته ای کوتاه و آینده ای بلند دارد و پیر برعکس»
در مورد متن کتاب هم بخواهم بگم کتاب بسیار نثر روانی داره و فاقد واژه های پیچیده ای که در اکثر کتب فلسفی میتوان شاهدش بود.چون شوپنهاور می گوید فلسفه نباید با جملات پیچیده آمیخته گردد، زیرا که همه مردم باید به فلسفه آگاهی داشته باشند. و نثر ساده و روان را می تمایزی بین شوپنهاور و نویسندگان آلمانی دانست که بیشتر نثری پیچیده دارند.
برای درک فلسفه شوپنهاور می تونید کتاب اصلی وی بنام جهان چون اراده و نمایش رو مطالعه کنید.