انسانی، زیاده انسانی

انسانی ، زیاده انسانی (سال 1878 میلادی)؛ با سبکی ویژه، دارای «ششصد و سی و هشت» گزینگویه، دومین اثر «نیچه»، پس از کتاب «زایش تراژدی از روح موسیقی، سال 1872 میلادی» است. «زایش تراژدی» نخستین کتاب ایشان بود، که در باب «فیلولوژی نظری» منتشر شد. در آن برهه، «نیچه» استاد سی‌وسه ساله‌ی «فیلولوژی کلاسیک»، در دانشگاه «بال» بودند، که پس از نگارش «انسانی، زیاده انسانی»، رسماً از آن سمت استعفا کردند. به گویش خود نیچه: «انسانی، زیاده انسانی یادآور یک تنش است» تنشی که از سویی، زاییده‌ی دوره‌ی بیماری «نیچه»، و از دیگر سو، بیانگر دگراندیشی ایشان است. می‌توان گفت: این کتاب سند گویایی از «نیچه»ی فیلولوژیست، و منتقد فرهنگی، به‌سوی «نیچه»ی فیلسوف، و نگارگر است. یعنی همان «نیچه» ای که امروز همگان می‌شناسند. بیشتر آثار «نیچه»، دستاورد همین دوره‌ی دوم اندیشه ورزی ایشان است. آثاری همچون: «آنک انسان (سال 1888 میلادی)»، «چنین گفت زرتشت»، «فراسوی خیر و شر»، «پگاه»، «شامگاه بتان»، در این دوره‌ی تنش در «نیچه» آغاز شد، ولی تنش هماره خبر از تنش‌های بزرگی می‌داد، که «نیچه»، فرهنگ و تمدن را، در حال گذار و رهسپاری به آن‌سوی می‌دید. همان تنشی که «نیچه» آن را «مرگ خدا» می‌نامید. کتاب «انسانی، زیاده انسانی»، افشاگر چالش‌هایی ست، که «نیچه» در آنها گرفتار بود.

موضوع(ها):
انسان

فریدریش‌ویلهلم نیچه فریدریش ویلهِلم نیچه (به آلمانی: Friedrich Wilhelm Nietzsche) (متولد ۱۵ اکتبر ۱۸۴۴ – درگذشته‌ی ۲۵ اوت ۱۹۰۰) فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود که آثارش تأثیری عمیق بر فلسفهٔ غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن بر جای گذاشته‌است.