منحنی دوم

پروفسور چارلز هندی در کتاب «منحنی دوم» به کارکرد زندگی می‌پردازد تا بر آینده نگاهی بیفکند و ببیند چه چالش‌ها و فرصت‌هایی فراراه ما وجود دارد. بر روندهای کنونی سرمایه‌داری می‌نگرد و پایداری سیستمی آن را مورد پرسش قرار می‌دهد، همچنین خطرهای اجتماعی که برپای‌ی حساب‌های اعتباری بنا می‌شود می‌کاود. او افسان‌ی رشد بی‌امان را به چالش می‌کشد و حتی پرسشی مطرح می‌کند که آیا ما نباید در جایگاه‌های مختلف زندگی‌مان (به عنوان دانشجو، پدر یا مادر، شاغل و رأی دهنده) و نیز در مورد هدف‌های یک جامعه‌ی آرمانی در آینده، بازاندیشی کنیم؟
خواندن این کتاب تجربه‌ای است که به افراد علاقه‌مند به همراهی با قطار سریع‌السیر تغییرات آینده، توصیه می‌شود. واقعیت این است که نهادها، سازمان‌ها و از همه مهم‌تر، ذهنیت‌های خود ما، براساس مسائل و دغدغه‌های گذشته ساخته شده و احتمالا آماده تغییرات شگرفی که در عصر دیجیتال در حال رخ دادن است نیستیم. شاید توصیه به خواندن این کتاب، به‌عنوان یک قدم اولیه ولی مهم، کمک بزرگی برای پاسخ به پرسش‎هایی باشد که برای آینده با آنها موجه می‌شویم. خواندن این کتاب وقت زیادی نمی‌گیرد، اما تاثیر مهمی در آماده کردن ما برای اندیشیدن درباره آینده دارد.

خود چارلز هندی درباره چرایی نگارش کتاب «منحنی دوم» و نوسازی جامعه می‌نویسد: «دیگران همواره به من گفته‌اند وضع معلوم موجود بی‌مان بهتر از وضع ناشناخته است. اگر قرار باشد تغییری هم صورت گیرد، فقط باید وضع را «بهتر از گذشته» کند نه متفاوت. اما جامعه آن طور که باشد عمل نمی‌کند. برای بیشتر مردم زندگی دشوارتر می‌شود نه آسان‌تر. نابرابری رو به فزونی است. بر خلاف گذشته با افزایش ثروت ثروتمندان، بخشی از آن به زندگی فقرا سرازیر نمی‌شود. تئوری رشد اقتصادی «جان‌مینارد کینز» هم دیگر صادق نیست، زیرا مصرف‌کننده چنان در دام وام و بدهی مسکن افتاده است که دیگر چیزی باقی نمی‌ماند تا صرف شکوفایی اقتصادی شود.

بسیاری از سنت‌ها، رفتارها و نهادهای اجتماعی برای زمانه‌ای طراحی شده‌اند که دیگر سپری شده است. اینترنت و مشتقاتش زندگی ما را متحول کرده‌اند اما در عین‌حال نهادهای ما را از درون خالی می‌کنند. به نظر می‌رسد دنیای غرب بعد از زخم‌های مالی به جا مانده از بحران اقتصادی دهه گذشته، به زندگی محافظه‌کارانه بازنشستگان روی آورده است، به این امید که اگر شکیبا باشد، به زودی زندگی راحتی را که به آن عادت داشت، بازمی‌یابد. با این همه واقعیت آن است که نه می‌توانیم گذشته را بازگردانیم و نه ادامه وضعیت کنونی تا ابد ممکن است.»