سیر طریقت تا شکوفایی مولوی و حافظ

تصوف، طریقه‌ای در معرفت و در تربیت است که در بین مسلمانان رایج بوده و پیروان آن هرچه را جز خدا ترک کرده و به عبادت و گوشه‌نشینی مشغول هستند. ظاهرا حقیقت این است که تصوف در آغاز جنبه‌ی اسلامی داشته و بعدها عناصر خارجی از منابع مختلف وارد آن شده است. نگارنده در کتاب حاضر خاستگاه اصلی تصوف را بیان و تصوف در قرن‌های سوم تا ششم را بررسی می‌کند. در ادامه به موضوع وحدت وجود در صوفیه می‌پردازد. و افرادی چون ابن عربی و حلاج را معرفی می‌کند. در بخش بعدی به تصوف قرن هفتم، مراکز اصلی رشد تصوف و برخی کرامات صوفیه اشاره می‌کند و سپس موضوعاتی چون تکفیر صوفیه را مطرح ساخته و افرادی چون میثم بحرانی، فهد حلی، علی کاشفی، شاه نعمت ا... ولی و دیگر صوفیان قرن ۸ و ۹ را معرفی می‌کند. هم‌چنین اوراد و ازکار صوفیه و حالات آن‌ها را در دوره‌های مختلف بیان می‌کند و نیز درباره‌ی کتاب فیه‌مافیه مولوی توضیحاتی می‌دهد. نگارنده در بخش‌های پایانی موضوعاتی چون قلندر و قلندریه، عرفان و عارف، هدف عرفان،و نیز ویژگی‌های غزل‌های عرفانی حافظ و مولانا و دیدگاه‌های این دو را بررسی می‌کند.

موضوع(ها):
مولوی، جلال‌الدین‌محمدبن‌محمد، ۶۷۲ - ۶۰۴ ق. - عرفان
حافظ، شمس‌الدین‌محمد، - ۷۹۲ ق.
تصوف - ایران - تاریخ
عرفان - ایران - تاریخ

غلامرضا سلیم