بادبادک باز

kimiakhaleghi

این رمان زندگی پسری به نام امیر را بازگو می‌کند. از ابتدای طفولیت این پسر بچه ،داستان از زبان خود او و تا بزرگسالی اش ادامه می‌یابد. او در افغانستان و همراه پدرش درشهر کابل زندگی می‌کند.وی در خردسالی مادرش را هنگامی که او را به دنیا می‌آورده از دست داده است.از آنجا که پدر امیر شخص ثروتمند و سرشناسی در کابل است بنابراین نوچه ای هم دارد. نوچه آنها مردی است به نام علی دارای فرزندی به نام حسن. حسن نیز بدون مادر و یک سال از امیر کوچکتر است. پدر امیر و پدر حسن از خردسالی با یکدیگر بزرگ شده اند.امیر و حسن بیشتر وقتشان را با یکدیگر می‌گذرانند و خاطره های بسیاری با یکدیگر می‌سازند.
بعد ها امیر در جواب وفاداری های حسن ،به او خیانت می‌کند. هنگامی که آن دو در سن ۱۳ سالگی در حال مسابقه گودی پرانی هستند پسر های شر و شور محله‌شان جلوی آنها را می‌گیرند و آنها را تهدید به بازگرداندن گودی پران به آنها می کنند‌. و اما یک حرکت شجاعانه و نابه‌جای حسن برای نشان دادن وفاداری اش به امیر کافی است تا بسیاری از پریشانی ها و پشیمانی هارا بعد از خودش برجای بگذارد و می‌گذارد.
از نظر شخصیت پنداری لازم به ذکر است که من در این کتاب،در صفحه به صفحه‌اش،در خط به خط آن و در کلمه به کلمه‌اش زندگی کرده ام. کتاب دارای فضایی غمگین و تاثیر برانگیز است.به وضوح چهره خشمگین جنگ و تاثیرات جنگ را برروی شهر،انسان ها،خانه ها،مغازه‌ها،جوانان،کوچه ها و خیابان هاو.. بازگو می‌‌کند.
کافی است یک آهنگ بی‌کلام را بگذارید و این کتاب را به دست بگیرید(گاهی وقت ها حتی به آهنگ هم نیازی نیست) آنوقت پس از چند دقیقه خودتان را درحال شیون خواهید دید.
قلم نویسنده دیدتان را نسبت به افغانستان(دیدتان هرطوری که باشد)تغییر خواهد داد. و شما فداکاری را از حسن،پشیمانی را در چهره امیر،عشق را از دید ثریا و جوانمردی را در وجود پدر امیر خواهید دید.شرط می‌بندم در آخر دلتان برای همه شخصیت هایش تنگ خواهد شد.
برشی از کتاب:
°°°زمانی که صدای تلفن مرا از خواب پراند،آسمان سیاه بود. چشمانم را مالیدم و آباژور کنار تخت خواب را روشن کردم.تقریبا ساعت ۱۰:۳۰ بود.حدودا سه ساعت خواب بودم.گوشی را برداشتم:الو؟
صدای بی حوصله آقای فیاض بود:تماس از آمریکا.
گفتم :متشکرم.
چراغ حمام روشن بود.سهراب درحال حمام کردن بود.چن صددی چلیک آمد و سپس ثریا با ذوق گفت:سلام!ملاقاتت با وکیل به کجا رسید؟ پیشنهاد عمر فیصل را برایش گفتم. گفت:خُب،می توانی اصلا آن را فراموش کنی.نیازی نیست که آن کار را انجام بدهی.
فوری سر جایم نشستم، راستی؟چی شده؟ چه خبره؟
از کاکا شریف این را شنیدم. او گفته فقط نیاز است سهراب را وارد مملکت کنی. به محض اینکه اینجا باشد،راه هایی هست که بتوانی اورا نگاه داری .یک چند تماسی با دوستان اداره‌ی مهاجرتش گرفت. امشب به من زنگ زد و گفت که وقریبا مطمئن است می‌تواند برای سهراب یک ویزای انسان دوستانه بگیرد.
گفتم:شوخی می‌کنی؟آی خدایا شکرت،دست شریف جان درد نکند.
-می‌دانم در هر صورت ما می‌توانیم ضامن او باشیم.خیلی سریع کار پیش می رود. گفت:ویزا را برای یکسال می‌دهند و زمان کافی است تا ما سهراب را به فرزند‌خواندگی قبول کنیم .
-واقعا میشه،ثریا جان؟ با صدایی که پر از شادی بود گفت: ظاهرا می‌شود.
به او گفتم دوستش دارم و او نیز همینطور. گوشی را قطع کردیم
بلند شدم.صدا زدم:سهراب!خبر خوب برایت دارم.
درحمام را زدم:سهراب!ثریا جان الان از کالیفرنیا زنگ زد.نیازی نیست تورا به یتیم خانه ببریم. سهراب ما داریم به آمریکا می‌رویم.من و تو .شنیدی چه گفتم؟ ما داریم به آمریکا می‌رویم!
در را باز کردم و وارد حمام شدم.ناگهان زانو زدم و فریاد کشیدم.دندان هایم را برروی هم فشار دادم و از لای آنها فریاد زدم. آنقدر فریاد زدم تا گلویم پاره شد و سینه ام ترکید.
بعدا به من گفتند تا رسیدن آمبولانس فریاد می‌کشیدم°°