دیروز و امروز شعر فارسی

darya

فکر کنم اولین کتابیه که امسال خوندم و اصلا دوستش نداشتم.
اینم یکی از کتابایی که صوتی کردم. دفعه‌ی پیش گفتم که معمولا کتابیو که قراره صوتی کنم از قبل در خودم ایجاد علاقه می‌کنم نسبت بهش تا بعد راحت‌تر بخونمش. راستش برای این کتاب فایده‌ای نداشت یعنی اولش داشتا ولی از حدودای فصل سوم به بعدش خیلی حرص خوردم. این آقای ضیاء موحد اینجور که من فهمیدم یه شاعر و منتقد هستند. راستش من اشعار خودشونو بجز یکی دوتا چیزی نخوندم اما همون یکی دوتا هم سلیقه‌ی من نبود با این وجود به خودم اجازه نمی‌دم درباره‌ی شعر یا شخصیت ایشون بدگویی کنم کاری که بارها در این کتاب شاهدش هستیم.
خیلی حرفا دربارش دارم اما خلاصش می‌کنم. من از این کتاب خیلی چیزای جالب هم یاد گرفتم (همراه با حرص خوردن). درصورتی بخونیدش که خودتونو آدم متفکری می‌دونید که هیچ چیزی رو بی‌دلیل و منطق قبول نمی‌کنید وگرنه یا دیدگاه خوبتونو نسبت به خیلی شاعران بزرگ و واقعا گران‌قدر کشورمون از دست می‌دید یا از اول تا آخر فقط حرص می‌خورید.
من به نقد به این شیوه اصلا اعتقادی ندارم. این کتاب بیشتر به خصومت شخصی شبیهه تا نقد شعر و بیشترم نقد شاعرانه تا نقد خود شعر و خیلی جاها سلیقه‌ی شخصیشونو بجای نقد ارائه دادند.
من ترجیح می‌دم درباره‌ی هنر فقط نقاط قوتشو بشنوم، درباره‌ی نقاط ضعف، مخاطب خودش می‌تونه تصمیم گیری کنه نیازی نیست کسی بیاد بگه فلان جاش افتضاح بود این فقط جلوی شکفته شدن هنر رو می‌گیره و بس.