دوستش داشتم

«آنا گاوالدا» رمان‌نویس فرانسوی از نویسندگانی است که طی چند سال اخیر توانسته به یکی از پرمخاطب‌ترین نویسندگان در ایران و جهان تبدیل شود. اکثر داستان‌های او رگه‌هایی عاشقانه دارند و در آنها تصاویر رمانتیک از روابط زن و مرد در جوامع امروزی ارائه می‌شود. تأکید نوشته‌های او بر نیازهای عاطفی و خلاءهای ارتباطی انسان معاصر است. در «من او را دوست داشتم» هم این قاعده رعایت شده و خط داستانی کاملاً مشخص است. کتاب به‌خوبی احساسات خواننده را درگیر موضوع می‌کند و آخر کار سوالی در ذهن ایجاد می‌کند که جالب توجه است. شاید خطی بودن داستان کتاب، برای خوانندگان حرفه‌ای چندان خوشایند نباشد، اما عموم کتاب‌خوان‌ها از آن لذت می‌برند و آن را به دیگران توصیه می‌کنند.
کتاب من او را دوست داشتم در سال ۲۰۰۲ منتشر شد. این کتاب داستان زنی به نام کلوئه را روایت می‌کند که همسرش او و دو دخترش را ترک کرده‌ است و به دنبال عشقی نوپا رفته‌است. نکته‌ی جالب کتاب از همان شروع بیان داستان از زبان زنی است که شکست خورده‌است اما برخلاف عرف و همه‌ی چیزهایی که تا امروز خوانده‌ایم و دیده‌ایم، به دنبال برگرداندن زندگی‌اش به حالت قبل نیست وبیشتر از آن به چرایی داستان فکر می‌کندصیت واقعی افراد ختم می‌شود و این مکالمات به کلوئه کمک می‌کند بتواند برای زندگی‌اش تصمیم بگیرد. کلوئه سراغ پدر آدرین می‌رود و مکالماتی بین آن‌ها شکل می‌گیرد که به واکاوی زندگی و شناسایی شخ.
من او را دوست داشتم داستانی است درباره‌ی جدایی و باور به این که زندگی هیچ‌کس با جدایی به پایان نمی‌رسد. این کتاب در دسته‌بندی کتاب‌های عاشقانه قرار می‌گیرد و به نظر می‌رسد آنا گاوالدا که خود چنین اتفاقی را در زندگی پشت سر گذاشته از تجربیات شخصی‌اش برای پیش‌بردن داستان استفاده کرده.
در ایران ناشران و مترجمان مختلفی این اثر را روانه‌ی بازار کرده‌اند، از جمله: الهام دارچینیان (قطره)، ناهید فروغان (ماهی)، رضا زارع (تحت عنوان «دوستش داشتم»/ اسطوره پنجم/ آذرمیدخت)، غزاله رمضانی (آوای چکامه)، مینا آذری (یوبان/ امید مهر)، مینو خانی (مهرنوروز)، مسعود سلیمانی (جمهوری) و... که از میان کتاب‌های نشر ماهی و انتشارات قطره پرفروش‌تر بوده‌اند. از این کتاب در سال ۲۰۰۹ فیلمی هم به کارگردانی زابو بریتمن ساخته شده است.

زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی، حتی وقتی نادیده‌اش می‌گیری، حتی وقتی نمی‌خواهی‌اش از تو قوی‌تر است. از هر چیز دیگری قوی‌تر است. آدم‌هایی که از بازداشتگاه‌های اجباری برگشته‌اند دوباره زاد و ولد کردند. مردان و زنانی که شکنجه دیده بودند، که مرگ نزدیکانشان و سوخته شدن خانه‌هاشان را دیده بودند، دوباره به دنبال اتوبوس‌ها دویدند، به پیش‌بینی هواشناسی با دقت گوش کردند و دخترهایشان را شوهر دادند. باورکردنی نیست، اما همین‌طور است. زندگی از هر چیز دیگری قوی‌تر است.
باید یک بار به خاطر همه چیز گریه کرد. آن قدر که اشک‌ها خشک شوند، باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد. به چیز دیگری فکر کرد. باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد.
چه قدر باید بگذرد تا آدمی بوی تن کسی را که دوست داشته از یاد ببرد؟ و چه قدر باید بگذرد تا بتوان دیگر او را دوست نداشت؟