فلسفه‌ای برای زندگی

همانگونه که از عنوان این کتاب برمی‌آید، ما در این اثر با فلسفه‌ای برای زندگی مواجهیم. و البته نه فلسفه‌ای که تنها معنای زندگی را به چالش بکشد و ما را درگیر چون و چرا‌های ذهنی‌ کند! بلکه با فلسفه‌ای کاربردی و دغدغه‌مند نسبت به زندگی انسان مدرن مواجهیم که بر اساس آموزه‌های مکتب رواقی در یونان باستان ساخته‌ و پرداخته‌ شده.
فلسفه رواقی یکی از رایج‌ترین و مردمی‌ترین مکاتب فلسفی در روم باستان بود. نویسنده این کتاب خودآموزه‌های فلسفه رواقی را در زندگی به کار می‌بندد و در اثر حاضر تجارب شخصی‌اش را با خواننده در میان می‌گذارد.
خوانندگان این کتاب می‌آموزند که چگونه دلهره و نگرانی را به حداقل برسانند و چگونه گذشته را فراموش کنند و به چیزهایی بیندیشند که هم‌اکنون تحت کنترلشان است. به علاوه یاد می‌گیرند چگونه با توهین، سالمندی و وسوسه‌ی جستجوی ثروت و شهرت مقابله کنند. در یک کلام، «فلسفه‌ای برای زندگی» به مخاطبان نشان می‌دهد که چطور به ناظران فکور زندگی خود بدل شوند. اگر در همان حال که امور روزمره خود را انجام می‌دهیم به خود بنگریم و بعداً درباره‌ی آن تأمل کنیم، به سرچشمه‌های ناراحتی و رنج پی می‌بریم و سرنجام از آن دوری می‌کنیم: این گونه است که رواقیان به زندگانی با کمترین رنج و بیشترین خشنودی امید می‌بندند.

باید به یاد داشته باشیم همه‌ی آنچه در اختیار داریم «امانت» سرنوشت است، که هر لحظه ممکن است بی‌اذن ما -در واقع حتی بی آن‌که خبردار شویم- بازپس گرفته شود. از این رو در حالی که از هم‌نشینی با عزیزانمان لذت می‌بریم، باید به تناوب در این‌باره تامل کنیم که ممکن است روزی این برخورداری به پایان رسد؛ نهایت آنکه مرگ خودمان به آن پایان بخشد.
...برای درک این مطلب که تجسم مرگ کودک چگونه ممکن است ما را برآن دارد که قدر او را بدانیم، دو پدر را مفروض بگیرید. پدر نخست به تناوب به فناپذیری فرزندش می اندیشد. پدر دوم به چنین اندیشه‌های غم افزایی راه نمی‌دهد. در عوض به این می‌اندیشد که فرزندش بیشتر از او عمر می‌کند و همیشه دور و بر اوست تا از او لذت ببرد. مسلما پدر نخست به فرزندش توجه و عشق بیشتری ابراز می‌کند تا دومی. وقتی صبح هنگام چشمش را با دیدن دخترش می‌گشاید، خشنود خواهد بود که هنوز دخترش بخشی از زندگی اوست و در خلال روز نهایت بهره‌مندی را از فرصت‌های با او بودن می‌برد. در مقابل، بعید است که پدر دوم صبح‌هنگام فوران لذت ناشی از دیدن فرزندش را تجربه کند. حتی ممکن است برای قدردانی از حضور فرزندش در اتاق، سرش را هم از روی روزنامه بلند نکند. او در خلال روز احتمالا با این فکر که چنین فرصت‌هایی را می‌توان به فردا موکول کرد، از بودن با فرزندش نهایت بهره را نمی‌برد. سرانجام هنگامی که برای فرزندش فرصتی پیدا می‌کند احتمالا لذتی که از همراهی با او می‌برد، به اندازه‌ی لذتی نخواهد بود که پدر نخست از چنین لحظاتی می‌برد.