از دیار آشتی
معرفی کتاب از دیار آشتی
«از دیار آشتی» مجموعه شعری است از فریدون مشیری (1305-1379) که نشر چشمه آن را سال 1371 منتشر نموده و تا امروز بارها بازنشر شده است.
مشیری از شاعرانی است که به همراه نادر نادرپور، سیاوش کسرایی، پرویز خانلری و پیش از آن‌ها فریدون توللی به چهارپاره‌سرایی شهرت داشته است. در سال‌های پیش از انقلاب، او فعالیت‌های روزنامه‌نگاری هم داشته و از جمله کسانی است که با نشریه سخن که خانلری منتشر می‌کرد همکاری کرده است. مشیری از پانزده سالگی شعر می‌گفت و اولین مجموعه‌ی شعرش «تشنه‌ی توفان» را در 28 سالگی با مقدمه‌ی محمدحسین شهریار و علی دشتی در سال 1334 به چاپ رسانید. همان‌طور که از سیاق شعرهایش پیداست و به گفته‌ی خودش، با شعر کلاسیک یعنی اشعار حافظ و سعدی و فردوسی آشنایی داشته و تحت تأثیر سنّت شعری پیشینیان بوده است. بعدها شعر نیمایی نیز می‌گوید که معروف‌ترین شعر نیمایی‌اش «کوچه» است، عاشقانه‌ای صمیمانه که هنوز طرفداران خودش را دارد.
فریدون مشیری در «از دیار آشتی» نیز همچون دیگر دفاتر شعرش زبانی روان، صمیمانه و لحنی ملایم دارد که به طور ویژه مخاطب عام را جذب می‌کند. اشعار او گویی که وصف احساسات عشقی و عواطف فردی هر کسی است و لحن صمیمی‌اش به انسان حس آرامش می‌دهد. خیلی‌وقت‌ها همچون سعدی در بوستان می‌شود و با کمک تمثیل‌هایی سعی دارد نکات اخلاقی و اجتماعی‌ای را گوش‌زد کند، یا انتقادی ملایم از ظالمان زمانه و ستمی که به مردم فقیر می‌شود کرده باشد. زبانش پیچیدگی و ابهامی ندارد و نگاهش به شعر همان نگاه استادان قدیم است. گرچه از اصطلاحات و زبان روز نیز استفاده می‌کند، ولی در مجموع سادگی زبان و بیانش بیشتر سعدی‌وار است. حتّی اشعار نیمایی‌اش فقط از نظر شکل نیمایی است و از قاعده‌ای که گفته شده مستثنی نمی‌شود.
در این دفتر شعر می‌بینیم که در جایی نفس امّاره‌ی بشر را به گرگی تشبیه می‌کند که در درون هرکسی قرار دارد، گرگ خطرناکی که آدم باید مدام مراقب آسیب‌های احتمالی‌اش باشد. این مضمون را بارها و بارها در شعر گذشتگان دیده‌ایم و چیز تازه‌ای نیست؛ شاید فقط طرز بیانش کمی راحت باشد و این روانی و راحتی برای شنونده خوشایند است. سوز و گدازهای عاشقانه و بیان احساسات رمانتیک هم در این کتاب کم نیست، این هم احتمالاً تحت تأثیر سنت چهارپاره‌سرایی‌ای رایج است. اغلب چهارپاره‌ها تم تند عاطفی دارند و خودشان در ادامه‌ی مغازله‌های گذشتگان قرار می‌گیرند، ولی در چهارپاره‌های نادرپور و توللی و حتی خانلری تصویرپردازی و کشف و شهود بیشتری هست.
شعرهای فریدون مشیری از نظر تصویرگری چندان غنی نیست، اما ساختار عمودی منسجمی دارد. او احساسات خاطره‌انگیزی را که هر جوانی از سر می‌گذراند می‌آورد و یکی از عواملی که حتی هنوز مخاطبان زیادی را به خود می‌کشاند همین نکته است. همچنین آرمان صلح، مهربانی و حقیقت که برای هر انسان درستی خواستنی است، در شعرهایش می‌ریزد. موسیقی شعرهای مشیری زیباست. او به موسیقی، به خصوص موسیقی سنتی بسیار علاقه‌مند بود و در این مورد شنونده‌ای حرفه‌ای محسوب می‌شد. بسیاری از شعرهایش هم به شکل تصنیف یا آواز خوانده شده است.
محدثه میرجعفری
شعر فارسی - قرن 14
کتاب های مشابه
درباره لک‌لک بوک
طراحی و بهینه سازی | مجتمع ارتباطات نوین ایرانیان
ارسال دیدگاه