دارالمجانین

«محمد علی جمالزاده» نویسنده و مترجمی بود که او را پدر داستان کوتاه ایرانی و آغازگر سبک واقع‌گرایی در ادبیات فارسی می‌دانند. محمدعلی جمال‌زاده را همراه باصادق هدایت و بزرگ علوی و سه بنیان‌گذار اصلی ادبیات داستانی معاصر فارسی می‌دانند. او نخستین مجموعه داستان‌های کوتاه ایرانی را با عنوان «یکی بود و یکی نبود» در سال ۱۳۰۰ در برلین منتشر ساخت. جمالزاده در سال ۱۹۶۵ نامزد جایزه‌ی نوبل ادبیات گردید. داستان کوتاه «فارسی شکر است» او را به‌عنوان نخستین داستان کوتاه فارسی به شیوه‌ی غربی می‌شمارند.
دارالمجانین در سال ۱۳۱۹ در تهران منتشر شد. داستان در مورد پسرک یتیمی است که در خانه عموی ثروتمند و خسیسش زندگی می‌کند و عاشق دختر او بلقیس می‌شود، اما عمو پسر را از خانه می‌راند. در این بین ماجراهایی اتفاق می‌افتد که پسر ترجیح می‌دهد خودش را به دیوانگی بزند تا در دیوانه‌خانه بستری شود. انتشار این کتاب، چهار یا پنج سال پس از چاپ «بوف کور»، بحث و جنجال بسیاری در محافل ادبی تهران به‌پا کرد. جمالزاده در داستان خود کنایه و تعریض بسیاری به «بوف کور» صادق هدایت زده است. برخی بر این باورند که جمالزاده در صدد تخریب صادق هدایت بوده و برخی دیگر بر این باورند که به نوعی درصدد معرفی این نویسنده بوده.
داستان‌های جمالزاده انتقادی از وضع زمانه، ساده، طنزآمیز و آکنده از ضرب‌المثل‌ها و اصطلاحات عامیانه است.
سودابه امیری

محمدعلی جمالزاده «سید محمدعلی موسوی جمال‌زاده» متولد ۲۳ دی ۱۲۷۰ در اصفهان، نویسنده و مترجم معاصر ایرانی بود. او را پدر داستان کوتاه زبان فارسی و آغازگر سبک واقع‌گرایی در ادبیات فارسی می‌دانند. وی در تاریخ ۱۷ آبان ۱۳۷۶ (در ژنو) در سن ۱۰۵ سالگی درگذشت.